Bölüşün Dünyayı

 

Alın bu dünyayı! diye seslendi bir gün Zeus göklerinden

İnsanlara; alın, sizin olsun artık.

Armağanım olsun sizlere bu mülk, bu toprak;

Ama kardeşçe bölüşün aranızda.




Koştu eli ayağı tutan, kendine bir pay için,

İşe sarıldı herkes, genciyle yaşlısıyla.

Çiftçi ürünlerini kaptı tarlaların,

Ava koyuldu asilzade ormanların içinde.




Ambarlarının aldığı kadar aldı tüccar,

En iyi yıllanmış şarabı seçti rahip kendisine.

Kıralsa, tuttu köprü başlarını, yol kavşaklarını,

Benimdir, dedi, her şeyin onda biri.






Bu bölüşme çoktan bitmiş, geçmişti ki nice zaman,

Şair çıkageldi, çok çok uzaklardan;

Ama hiçbir şey kalmamıştı hiçbir tarafta,

Ve bir sahibi vardı her şeyin de.






Eyvah! Unutacak mıydın beni böyle hepsi içinde?

Beni, en sadık oğlunu senin?

Diye dövündü, yakındı, haykırdı uzun uzun,

Attı sonra kendini tahtın önüne.






Gezip durursan böyle hayaller ülkesinde,

Dedi Tanrı, söz söyleme artık sonra bana.

Neredeydin peki dünya paylaşılırken?

Yanındaydım oldu cevabı şairin.






Gözüm yüzündeydi,

Kulağım göklerinin ahenginde;

Sarhoştu ruhum ışığından, affet!

Unuttu her şeyini yeryüzünün.






Ne yapmalı şimdi? dedi Zeus, - dünyamız gitti elden,

Ne tarlalar, ne ormanlar, ne de kırlar benim artık.

Ama yaşamak istersen gökte benimle,

Açık olacak o sana her gelişinde.










Friedrich Schiller